We hadden het elders op deze pagina’s al over het enthousiaste platenlabel en opnamestudio ‘Dial Back Sound’ uit Water Valley, Mississippi. Ze proberen sinds enkele jaren nieuw opkomend muzikaal talent te ontdekken om hen dan uit te nodigen in hun studio voor het opnemen van een plaat. Eén van die recente ontdekkingen is de uit Cleveland, Mississippi afkomstige folk- en Americana-formatie ‘The Great Dying’, een groep rond zanger en songschrijver Will Griffith.

Hij schreef tien nummers voor de debuutplaat van ‘The Great Dying’, een album dat de titel “Bloody Noses And Roses” kreeg. Bij de opname speelde Will Griffith op akoestische en elektrische gitaren en Kell Kellum deed hetzelfde met toevoeging van steelgitaar. Labeleigenaar Matt Patton (van ‘Drive-By Truckers’) speelde ook mee op basgitaar en verzorgde backing vocals terwijl studio-opnameingenieur en albumproducer Bronson Tew zijn instrumentale bijdrage afleverde op drums, elektrische gitaar, piano en orgel. Verdere bijstand voor de albumopname werd verleend door zangeres Anne Freeman en George Sheldon voor backing vocals, terwijl Tyler Keith en Mathew Zediker elk op elektrische gitaar speelden bij een nummer.

De opener van “Bloody Noses & Roses” is de folkballad “Nobody Arrives” waarin zijn liefde voor het werk van iemand als Townes Van Zandt of Sam Beam van ‘Iron & Wine’ in de sound van dat nummer en van de op de video in een live-uitvoering te beluisteren song “Catchin’ Hell” reflecteert. Toch zijn er ook enkele stevigere rocksongs te horen op dit album met tracks als “The Cellar Below” en het punkerige “100 mph” en “Lips And Pistols”.

Zeer ‘basic’ is de sound van de Americana-ballad “Magnolia”, één van de mooiste liedjes op dit album naast een andere intimistisch gebrachte akoestische song: “Beer By The Bed”. We vinden het een beetje vreemd dat er voor deze plaat afwisselend voor zeer rustige ballads en harde schreeuwerige punkrocksongs wordt geopteerd. Daarbij gaat onze voorkeur duidelijk uit naar het kalmere werk dat Will Griffith op deze plaat brengt. Een schoolvoorbeeld van zo’n rustgevend nummer is de in een geheel akoestische versie gebrachte afsluiter “Water The Horses” die ons doet besluiten dat we de toekomstige muzikale ontwikkelingen rond ‘The Great Dying’ nauwgezet zullen blijven opvolgen.

(valsam)